tag:blogger.com,1999:blog-75585739195459358372024-03-08T05:11:33.458-08:00parichat-nun@hotmail.comปาริฉัตรhttp://www.blogger.com/profile/04410178936287629219noreply@blogger.comBlogger4125tag:blogger.com,1999:blog-7558573919545935837.post-18454781248774176062012-02-15T21:01:00.000-08:002012-02-15T21:01:15.209-08:00ภาพวิว<img alt="" class="uh_hi" data-height="194" data-width="259" height="194" id="rg_hi" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTdEEeMEEEyINXu3WqqU6nD6lLPmYbcy3digvgmQVB2qQTN01Wk" style="height: 194px; width: 259px;" width="259" /><img alt="" class="uh_hi" data-height="194" data-width="259" height="299" id="rg_hi" src="http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcTdEEeMEEEyINXu3WqqU6nD6lLPmYbcy3digvgmQVB2qQTN01Wk" style="height: 194px; width: 259px;" width="400" />ปาริฉัตรhttp://www.blogger.com/profile/04410178936287629219noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7558573919545935837.post-66985188774722571342012-02-15T20:23:00.000-08:002012-02-15T20:23:36.177-08:00สุภาษิตสอนหญิง<span style="font-size: 12pt; line-height: 1.3em;"><span style="color: blue;"> สุภาษิตสอนหญิง</span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 1.3em;"><span style="color: blue;"><br />
</span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 1.3em;"><span style="color: blue;"><i>ขอประพันธ์...จรรยา...สุภาษิต<br />
ไว้เตือนจิต...หญิงไทย...ในสยาม<br />
ทั้งเริ่มรุ่น...ลักขณา...สง่างาม<br />
อยู่ในความ...ดำริ...ควรติตรอง</i><br />
<span style="color: dodgerblue;"><i> เป็นสตรี...นี้ไซร้...มิใช่ง่าย<br />
สงวนกาย...เราไว้...อย่าให้หมอง<br />
จะยากจน...ข้นไร้...วิสัยทอง<br />
ย่อมจะต้อง...มีค่า...ราคาแพง</i></span><br />
<br />
<i> เหมือนพิกุล...ดีจริง...ไม่ทิ้งกลิ่น<br />
ถึงตกดิน...จมทราย...ไม่หน่ายแหนง<br />
ยังหอมหวาน...ชวนชื่น...ระรื่นแรง<br />
ไม่เหี่ยวแห้ง...ไม่ทราม...ความนิยม</i><br />
<span style="color: dodgerblue;"> <i> แต่หอมกลิ่น...มาลา...ที่ว่าหอม<br />
ชั่วถนอม...เชยชิด...สนิทสนม<br />
เฉพาะเมื่อ...จับต้อง...ประคองชม<br />
เวลาดม...ชั่วครั้ง...ไม่ยั่งยืน</i></span><br />
<br />
<i> อันหอมนาม...ความดี...สตรีนั้น<br />
ไม่มีวัน...ทรามเชย...ระเหยหืน<br />
ถึงมาตรแม้น...ตัวตาย...ไม่คลายคืน<br />
ยังหอมชื่น...ชูนาม...เพราะความดี</i><br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> <i> เป็นผู้หญิง...ตำรา...ที่ว่าสวย<br />
ต้องกอปรด้วย...เบญจลักษณ์...เป็นศักดิ์ศรี<br />
ถึงไม่ครบ...ทั้งห้า...ตามมาลี<br />
สมัยนี้...สำคัญ...ด้วยจรรยา</i></span><br />
<br />
<i> อันงามรูป...งามทรัพย์...บังคับยาก<br />
มีน้อยมาก...ก็ตามชาติ...วาสนา<br />
ถึงร่างกาย...บุญกรรม...ก็ทำมา<br />
มิใช่ว่า...สรรสร้าง...ได้ดังใจ</i><br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> <i>คงแต่เพียง...ที่สาม...ให้งามจิต<br />
งามจริต...กิริยา...อัชฌาสัย<br />
งามวาจา...ไพเราะ...เสนาะใน<br />
ดำรงไว้...ให้งาม...สามประการ</i></span><br />
<br />
<i>แม้สตรี...มีงาม...เพียงสามสิ่ง<br />
นับว่าหญิง...น่ารัก...สมัครสมาน<br />
ถึงรูปทรัพย์...คับแค้น...แสนกันดาร<br />
ต้องประมาณ...ว่างาม...ตามตำรา</i></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 1.3em;"><span style="color: blue;"><i><br />
</i><span style="color: dodgerblue;"> <i>อีกนัยหนึ่ง...เครื่องประดับ...สำหรับนาฎ<br />
ศิลปะศาสตร์...เป็นของ...จะต้องหา<br />
งามอะไร...ก็ไม่เยี่ยม...เทียมวิชา<br />
อาจจะพา...ให้กาย...สบายเบา</i></span><i><br />
</i><br />
<i>อันสตรี...ที่งาม...ด้วยความรู้<br />
เป็นที่ชู...โฉมเชิด...เลิศเฉลา<br />
แต่อย่าเพียร......เรียนเล่น...พอเป็นเรา<br />
ต้องเรียนเอา...รู้ดี...จึงมีคุณ</i><br />
<br />
<i><span style="color: dodgerblue;"> ถึงพ่อแม่...เราไซร้...จะให้ทรัพย์<br />
ก็สำหรับ...ขาดเหลือ...ช่วยเกื้อหนุน<br />
ย่อมจะเป็น...แต่ละเมื่อ...ที่เจือจุน<br />
ไม่เหมือนทุน...ทางวิชา...จะหากิน</span><br />
<br />
ด้วยความรู้...นั้นเลิศ...ประเสริฐสุด<br />
เปรียบประดุจ...ดังแคว...กระแสสินธุ์<br />
จะวิดวัก...ตักมา...เป็นอาจินต์<br />
ไม่รู้สิ้น...แห้งขอด...ตลอดกาล<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> เท่ากับทรัพย์...ตอดตัว...ชั่วชีวาตม์<br />
ใครไม่อาจ...ลอบลัก...มาหักหาญ<br />
มีวิชา...ห้าข้อ...พอประมาณ<br />
นงคราญ...ไทยเรา...ควรเล่าเรียน</span><br />
<br />
<span style="color: darkblue;"> ข้อที่หนึ่ง</span>...ชี้อ้าง...ทางหนังสือ<br />
ต้องหัดปรือ...ให้ชำนาญ...ทั้งอ่านเขียน<br />
เป็นเบื้องต้น...ของวิช...าอันภเกียรณ์<br />
จงพากเพียร...พยายาม...ตามปัญญา<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> ...แม้ยังไม่...เติบโต...ตามโอกาส<br />
จะสามารถ...เรียนได้...หลายภาษา<br />
อย่าย่นย่อ...ท้อถอย...ตามเวลา<br />
หาวิชา...เสียก่อน...อย่านอนใจ</span><br />
<br />
มีเสียแรง...เรียนรู้...ถึงผู้หญิง<br />
ถ้าดีจริง...อย่าพะวง...คิดสงสัย<br />
รัฐก็จะ...นิยม...ใช้ถมไป<br />
เมื่อทำได้...รอบรู้...เหมือนผู้ชาย<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> เช่นตัวอย่าง...ยังมี...ที่สถาน<br />
สำนักงาน...โทรศัพท์...คอยรับสาย<br />
ใช้สตรี...ทำแทน...แสนสบาย<br />
ไม่เสียหาย...การกิจ...สนิทดี</span><br />
<br />
อย่าทำถ่อม...ยอมแพ้...แก่บุรุษ<br />
เรามนุษย์...นี่หนา...มารศรี<br />
ถึงกำเนิด...เกิดมา...เป็นนารี<br />
วิชามี...ในตัว...อย่ากลัวคน<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"><span style="color: darkblue;"> ข้อที่สอง</span>...นั้นทาง...ช่างประดิษฐ์<br />
หัตถกิจ...เย็บปัก...เป็นมรรคผล<br />
สรรพสิ่ง...ขึ้นชื่อ...ฝีมือตน<br />
ตลอดจน...หักฝ้าย...ทำด้ายปอ</span><br />
<br />
ควรจะเพียร...เรียนรู้...อย่าอยู่เปล่า<br />
เป็นงานเบา...กิจหญิง...จริงจริงหนอ<br />
ยามธุระ...จะใช้...ทำได้พอ<br />
ไม่ต้องง้อ...จ้างวาน...ชาวบ้านเขา<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> ด้วยความรู้...รู้ไว้...มิใช่ว่า<br />
เอาใส่บ่า...แบกหาม...เลยงามขำ<br />
ถึงจะมี...เงินทอง...ไม่ต้องคลำ<br />
ไว้แนะนำ...วิชา...เป็นอาจารย์</span><br />
<br />
ก็มีคุณ...จุนเจือ...เหมือนเกื้อชาติ<br />
ให้สามารถ...รู้กิจ...โดยพิสดาร<br />
เพื่อวิชา...สารพัด...หัตถการ<br />
แผ่ไพศาล...ฟุ้งเฟื่อง...ในเมืองไทย<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"><span style="color: darkblue;"> ข้อที่สาม</span>...วิทยา...ทางค้าขาย<br />
ต้องขวนขวาย...ฝืนหัด...ดัดนิสัย<br />
ให้รู้จัก...ชักทุน...หนุนกำไร<br />
และสิ่งได้...ผลดี...มีกำไร</span><br />
<br />
ที่ซื้อง่าย...ขายคล่อง...ต้องไม่ค้าง<br />
เนื่องในทาง...พานิช...จะคิดหา<br />
จงพากเพียร...เรียนจำ...เป็นตำรา<br />
ซึ่งวิชา...อย่างนี้...ดีเหมือนกัน<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> เพราะหาทรัพย์...นั้นไซร้...ไม่จำกัด<br />
เราถนัด...ทางไหน...ต้องใฝ่ฝัน<br />
เมื่อได้โดย...สุจริต...ไม่ผิดธรรม์<br />
ย่อมเป็นอัน...ต้องตาม...ความนิยม</span><br />
<br />
การจำหน่าย...ขายค้า...ใช่ว่าเล่น<br />
รวยจนเป็น...เศรษฐี...มีไปถม<br />
ถ้าถูกช่อง...ไม่ช้า...อย่าปรารมภ์<br />
อาจอุดม...เร็วพลัน...ไม่ทันนาน<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"><span style="color: darkblue;"> ข้อที่สี่</span>...นี้ไซร้...ให้รู้จัก<br />
ทางพิทักษ์...ไข้ป่วย...ช่วยสังขาร<br />
ต้องฝึกหัด...ซึ่งวิชา...พยาบาล<br />
ให้ชำนาญ...รู้ไว้...ในวิธี</span><br />
<br />
อีกทั้งกิจ...ต่างๆ...ทางรักษา<br />
เป็นวิชา...ล้ำเลิศ...ประเสริฐศรี<br />
เพราะโรคา...อาพาธ...อาจจะมี<br />
รู้ไว้ดี...ติดขัด...บำบัดตน<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> ยังประโยชน์...ยิ่งแท้...แก่ประเทศ<br />
เมื่อมีเหตุ...ยุทธนา...โกลาหล<br />
ฝ่ายบุรุษ...นั้นเขา...เข้าประจัญ<br />
เรานั้นเป็น...พยาบาล...ทหารไป</span><br />
<br />
เกิดเป็นตัว...ชั่วดี...ต้องมีจิต<br />
กระหน่ำกิจ...ช่วยชาติ...อย่าหวาดไหว<br />
เพื่อดำรง...อิสระ...คณะไทย<br />
ของเราไว้...ให้จำเริญ...ดำเนินทัน<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"><span style="color: darkblue;"> ข้อที่ห้า</span>...หน้าที่...สตรีแท้<br />
ทั้งควรแก่...กิจหญิง...ทุกสิ่งสรรพ์<br />
คือวิชา...แพทย์บำรุง...ผดุงครรภ์<br />
หญิงเหมือนกัน...สิ่งใด...ไม่ระคาง</span><br />
<br />
ถึงโดยที่...ลี้ลับ...จะจับต้อง<br />
ก็แคล่วคล่อง...ทำถนัด...ไม่ขัดขวาง<br />
ความระอาย...ฝ่ายเขา...ก็เบาบาง<br />
เพราะแก่ทาง...วิทยา...ของนารี<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> แพทย์ผู้ชาย...อย่างไร...ไม่สนิท<br />
ย่อมจะคิด...อึดอัด...น่าบัดสี<br />
เพราะฉะนั้น...ควรหัด...แพทย์สตรี<br />
แต่ต้องมี...เมตตา...กรุณาชน</span><br />
<br />
สำหรับใคร...ไร้ทรัพย์...ที่คับเข็ญ<br />
ก็จำเป็น...ช่วยเหลือ...เพื่อกุศล<br />
ถ้าผู้ดี...มีทรัพย์...ไม่อับจน<br />
จะหวังผล...บ้างก็...พอประมาณ<br />
<br />
<span style="color: dodgerblue;"> ทุกข์ของหญิง...ยิ่งยอด...การคลอดบุตร<br />
อกมนุษย์...เหมือนกัน...สันนิษฐาน<br />
ต้องเผื่อแผ่...วิทยา...เป็นสาธารณ์<br />
อย่าต้องการ...ลาภผล...ทุกคนไป.</span></i></span></span>ปาริฉัตรhttp://www.blogger.com/profile/04410178936287629219noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7558573919545935837.post-25100271873609954222012-02-15T20:02:00.000-08:002012-02-15T20:02:22.442-08:00บทกลอนสอนรัก<i><b> รอคอยดั่งลอยคอ</b><br />
<br />
<span style="color: #f01400;"><b> การรอคอย ดั่งลอยคอ..กลางบ่อลึก<br />
กาลเวลาคือข้าศึก คึกกระหน่ำ<br />
ความปวดร้าว หนาวเหน็บ พาเจ็บจำ<br />
ความคาดหวัง..ยังเน้นย้ำให้ช้ำใจ</b></span><br />
<br />
<span style="color: #dc7800;"><b> น่าจะเขียนจดหมายมา สักฉบับ<br />
หมายเลขเบอร์โทรศัพท์ ก็ให้ไว้<br />
ก่อนที่เธอจะเหินห่างลาร้างไกล<br />
น่าจะบอกฉันให้..เตรียมใจปลง</b></span></i>ปาริฉัตรhttp://www.blogger.com/profile/04410178936287629219noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7558573919545935837.post-87327754024941282372012-02-15T19:52:00.000-08:002012-02-15T19:52:57.596-08:00บทกลอนให้กำลังใจ<div style="text-align: center;">ถ้าไม่ลุกเธออาจโดนเหยียบซ้ำ<br />
เก็บความเจ็บไว้จำเพื่อทำใหม่<br />
เพราะยุคนี้ยุคของคนสู้ต่อไป<br />
อย่าท้อแท้เกินไป...มันไม่ดี</div>ปาริฉัตรhttp://www.blogger.com/profile/04410178936287629219noreply@blogger.com0